De vader van een van mijn beste vriendinnetjes, Peter, van vroeger was vrachtwagenchauffeur. Ik was zelf dol op alles wat met transport te maken had. Je kon mij niet gelukkiger maken dan een dagje treinen of vliegtuigen kijken. Toen Peter achter mijn interesse kwam, nam hij me eens een dagje mee naar zijn vrachtwagen. Hij vertelde honderduit over het type oplegger dat op de verschillende vrachtwagens zat: een kipperoplegger, een koel-vries oplegger, huifoplegger, et cetera. Maar ook over zijn leven als vrachtwagen chauffeur. Want ook van mijn vriendinnetje wist ik dat Peter soms dagen weg kon zijn. Op reis om producten te bezorgen. Hij vertelde me over een typisch dagje als vrachtwagen chauffeur.

Een typische ochtend

Zo stond Peter iedere ochtend vroeg op: voor 06:00 's ochtends. Hij sliep in zijn truck, met zijn favoriete dekbed en kussen van thuis. Ontbijt had Peter bij zich, want anders was de verleiding van ongezond eten tussendoor te groot. Douchen deed hij liever pas later op de dag, om zichzelf even helemaal op te frissen. Na het ontbijt, startte hij de dag altijd met een inspectie van de vrachtwagen. Net zoals je een piloot ziet doen voor hij het vliegtuig gaat vliegen. Als hij zeker wist dat alles in orde was, ging hij op pad. Ook keek hij altijd even hoe ver hij was op zijn reis: hoe veel dagen tot hij zou aankomen bij zijn bestemming. En dan ging hij op pad.

Een typische middag

De middag was altijd diverser dan de ochtend. Zo kon het zijn dat er sprake was van een 'drop-and-hook': een wissel van oplegger. De volle liet hij achter, en hij kreeg gelijk een lege mee terug. 

Ook kon het zijn dat er sprake was van een 'live unload': Peter moest dan wachten terwijl anderen de vrachtwagen leeghaalde. Dat vond hij nooit erg, zei hij. Kon hij even rustig koffie drinken en een wandelingetje maken. Maar vaak ging het uitladen van een vrachtwagen ontzettend snel.

Op het midden van de middag nam Peter altijd een pauze van minstens dertig minuten. Dat was een vereiste veiligheidsmaatregel. Peter had altijd een touwtje mee in zijn cabine, zodat hij buiten kon touwtjespringen. Dat moet er grappig uit hebben gezien. Maar het hielp hem scherp blijven de rest van de avond.

Een typische avond

Peter had van te voren altijd bepaald op welke stop hij zijn nacht zou spenderen. Hij had gedurende de jaren favoriete plaatsen om te verblijven. Niet later dan 7 uur 's avonds aankomen was de truc, zodat hij nog een fijne plek kon vinden. Zijn vrachtwagen had een ingebouwde magnetron, zodat hij zijn eigen maaltijden op kon warmen. 's Avonds zat hij op zijn laptop een filmpje te kijken.

Toen ik Peter vroeg of hij het niet een eenzaam bestaan vond, moest hij lachen. 'Des te leuker is het om weer thuis te komen.'